Irlanda (i)

Στις αργίες του Πάσχα είχαμε κανονίσει να πάμε ένα ταξίδι μέχρι την Ιρλανδία. Μια αρκετούτσικη αναμονή για μετεπιβίβαση στην επιστροφή, πρόσθεσε και λίγο από Ζυρίχη.

Το όλον διήρκεσε 6 γεμάτες ημέρες καθώς ξεκίνησε χαράματα Πέμπτης και τελείωσε το βράδυ της επόμενης Τρίτης.

Η μόνη σχέση που υπάρχει μεταξύ του παρόντος blog και αυτού του ποσταρίσματος, ξεκινά και τελειώνει στην διπλανή φώτο (από την ζυθοποιεία της Guinnes)



Μερικά γενικά πράγματα για το ταξίδι. Το πρόγραμμα που είχαμε στο μυαλό μας περιελάμβανε διανυκτερεύσεις σε 3 περιοχές. Στο Δουβλίνο, στο Κορκ και κοντά στο αεροδρόμιο του Δουβλίνου, το τελευταίο βράδυ. Επίσης για τις μετακινήσεις είχαμε νοικιάσει αυτοκίνητο, δεξιοτίμονο φυσικά.

Το αυτοκίνητο που νοικιάσαμε

Είναι διαφορετική η εμπειρία οδήγησης "από την άλλη μεριά", αλλά όχι κάτι που δεν συνηθίζεις. Μετά από 1000 περίπου χιλιόμετρα οδηγώντας ανάποδα,  το χειρότερο που μπορώ να περιγράψω ήταν το πιάσιμο του αριστερού χεριού, καθώς δεν ήταν μαθημένο να αλλάζει ταχύτητες.

Το ταμπλό και το παρμπρίζ του αυτοκινήτου είχε μπόλικα αυτοκόλλητα "Drive on left" για να ελαχιστοποιήσουν την πιθανότητα να ξεχαστείς.

Οι δρόμοι γενικά ήταν καλοί, ίσως λίγο στενοί (αναφέρομαι στο επαρχιακό δίκτυο που τιμήσαμε δεόντως) ενώ εντύπωση μου έκανε η πολύ αραιή παρουσία χώρων σύντομης στάθμευσης στις εθνικές οδούς. Τουλάχιστον στην διαδρομή από το Galway στο Δουβλίνο που είχα δώσει βάση, μέτρησα μόνο 4 (σε μια απόσταση περίπου 200 χλμ). Επίσης, ενώ υπήρχαν αρκετά βενζινάδικα παντού, στο ίδιο δρόμο υπήρχε μόνο ένα πλησιάζοντας το Δουβλίνο.

Εντυπωσιακή ήταν και τιμή της βενζίνης στην Ιρλανδία. Αυστηρά 1.679 ως 1.699 όλοι (εκτός από έναν στο Doolin που την είχε 1.709). Μόνο στην Ελλάδα έχουμε μεγάλες διακυμάνσεις ή έχουν κάποιο πλαφόν εκεί; Ποιος ξέρει...

Όσο είδαμε, η Ιρλανδία είναι καταπράσινη. Λιβάδια και χαμηλοί λόφοι με πολλές αγελάδες, άλογα και πρόβατα. Ο πληθυσμός κατά βάση φιλικός και εξυπηρετικός. Ακόμα και οι αρκετοί πιωμένοι (από νωρίς) το βράδυ δεν ενοχλούσαν κανέναν. Ίσως και να έτυχε να μην είδαμε τίποτα περίεργο.

Η πρώτη μέρα λοιπόν, περιελάμβανε το ταξίδι μέχρι το Δουβλίνο, μέσω Φρανκφούρτης. Η αναμονή στην Φρανκφούρτη ήταν μικρή, οπότε η άφιξη στο Δουβλίνο έγινε περίπου στις 11 το πρωί (τοπική ώρα. Το πιο ενδιαφέρον περιστατικό μέχρι την άφιξη, ήταν μία γηραιά κυρία που καθόταν δίπλα μας. Είχε μια ανησυχία από κάποιο σημείο και μετά, αλλά δεν αποφάσιζε τι έπρεπε να κάνει. Όταν εν τέλει αποφάσισε να σηκωθεί για να πάει στο μπάνιο (για ψιλό), είχε ανάψει η φωτεινή ένδειξη "προσδεθείτε". Δυστυχώς, άργησε να προσγειωθεί το αεροπλάνο και η κυρία δεν άντεξε. Φρόντισε όμως, όταν σηκώθηκε, να σκεπάσει το κάθισμά της με το μαξιλάρι που είχαν μοιράσει στην πτήση, για να μην γίνει αντιληπτή από το πλήρωμα. Συνεπώς, προσοχή στην χρήση κοινόχρηστων αντικειμένων όπως μαξιλάρια ή κουβέρτες. Αυτά...

Άποψη του ποταμού Liffey, κοντά στο ξενοδοχείο.

Φτάνοντας στο Δουβλίνο και αφού πήραμε το αμάξι, ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο. Μετά το check-in ξεκινήσαμε για την βόλτα στην πόλη... βόλευε και το ότι ήταν κοντά στο κέντρο.

Γρήγορα φτάσαμε στην St. Steven's Green, μία πλατεία ή καλύτερα ένας τεράστιος κήπος (ήθελε κανά 20λεπτο να το γυρίσεις γύρω γύρω).

Πολύς χώρος να κάτσεις, να πατάς το γρασίδι επιτρέπεται, ενώ στην λίμνη που ήταν μέσα στο πάρκο, υπήρχε πληθώρα πτηνών. (εδώ άποψη της πλατείας από google maps).

Αφού περιπλανηθήκαμε αρκετά στο κέντρο, καταλήξαμε κάπου για φαγητό και μετά επιστροφή στο ξενοδοχείο για ξεκούραση. Το βράδυ ακολούθησε άλλη μια βόλτα στο κέντρο.

Την Παρασκευή το πρωί επισκεφτήκαμε την εκκλησία του St. Michan. Ένας τυπικός ναός που στα υπόγειά του φιλοξενούσε φέρετρα κληρικών και εύπορων Ιρλανδών. Με τα χρόνια κάποια φέρετρα έσπασαν από την πίεση και αποκαλύφθηκαν οι νεκροί, τέσσερις εκ των οποίων είχαν μουμιοποιηθεί. Παραδόξως, δεν αγιοποιήθηκαν από την εκκλησία, αλλά εκτίθενται ως απλές μούμιες στα υπόγεια του ναού.

Είσοδος στα υπόγεια του ναού

Υπήρχε φυλλάδιο στα Ελληνικά αλλά το κορυφαίο της υπόθεσης ήταν ο τύπος που μας έκανε την ξενάγηση. Ιρλανδός που μίλαγε πολύ αργά και πρόσεχε την προφορά του, καθώς ως γνωστόν τα Ιρλανδέζικα Αγγλικά τα μαντεύεις, δεν τα καταλαβαίνεις.

Ρώτησε από που ήμαστε και μόλις έμαθε, διαμαρτυρήθηκε γιατί δεν του πήγαμε φέτα και μπύρα μύθος. Μα μύθος; τέσπα.... ρωτάει μετά και τι ομάδα είμαι και του λέω.....

Μπαίνουμε στα υπόγεια και ξεκινάει η ξενάγηση. Μαζί μας ήταν ένα ζευγάρι Ιταλών και ένα γκρουπάκι Ισπανών, μάλλον από την Βαρκελώνη. Αφού αναφέρει τα ιστορικά στοιχεία, φτάνει η διήγηση σε κάποιον (δεν θυμάμαι δυστυχώς) τον οποίο χαρακτήρισε απεχθή, μη δημοφιλή, δακτυλοδεικτούμενο, ενοχλητικό κλπ κλπ. "Για να καταλάβετε, ήταν κάτι σαν την Ρεάλ Μαδρίτης,....(ησυχία), τον Μπερλουσκόνι (αρχίζουμε και πιάνουμε όλοι αυτό που θέλει να πει) τον Ολυμπιακό, τους Βρετανούς (σχεδόν χειροκρότημα :D) "

Οι μούμιες. 3 μπροστά και 1 πίσω τους, κάθετα.

Στη συνέχεια έγινε μια μίνι επίσκεψη στο τοπικό αποστακτήριο του Jameson (Τζέμεσον στην τοπική προφορά).

Φεύγοντας από εκεί, κατευθυνθήκαμε στη ζυθοποιεία της Guinness. Πρόκειται για έναν τεράστιο χώρο σε έκταση, ενώ και ο χώρος έκθεσης (μουσειακός ας πούμε) αποτελείται από 5-6 πατώματα. Περνάς από όλα τα στάδια παραγωγής και καταλήγεις στο Gravity Bar στην κορυφή, που έχει πανοραμική θέα του Δουβλίνου, όπου και μπορείς να δοκιμάσεις μια Guinness (περιλαμβάνεται στο εισιτήριο εισόδου). Εκεί όμως γινόταν ο κακός χαμός, καθώς όλοι ανέβαιναν εκεί να πιούνε την μπύρα, οπότε εμείς μείναμε σε ένα μπαρ πιο κάτω. Εκεί μας έδειξαν με ποιον τρόπο σερβίρεται η μπύρα, τι πρέπει να προσέξεις και αφού μας άφησαν να σερβίρουμε μόνοι μας τις δικές μας, μας έδωσαν και πτυχίο αποφοίτησης από την Ακαδημία Guinness.

Η μέρα έκλεισε με βόλτα με το hop on hop off λεωφορείο και γεύμα σε μια πάμπ στο Temple Bar. Επί την ευκαιρία να αναφέρω πως ότι δοκιμάσαμε στην Ιρλανδία από φαγητό ήταν εξαιρετικό.

Το επόμενο πρωί θα ξεκινάγαμε προς το Κορκ, μέσω του Waterford για να δούμε λίγο και την ενδοχώρα. (...συνεχίζεται)

A perfect pint of Guinness